Het bekendste werk van de deze week overleden Alvin Lucier is 'I Am Sitting In A Room' (1969). Hij neemt daarin zijn eigen stem op (een tekst waarin hij het procédé beschrijft), speelt die opname terug, neemt dat opnieuw op, en herhaalt dat voortdurend:
I am sitting in a room different from the one you are in now. I am recording the sound of my speaking voice and I am going to play it back into the room again and again until the resonant frequencies of the room reinforce themselves so that any semblance of my speech, with perhaps the exception of rhythm, is destroyed. What you will hear, then, are the natural resonant frequencies of the room articulated by speech. I regard this activity not so much as a demonstration of a physical fact, but more as a way to smooth out any irregularities my speech might have.
De gedachte is dus dat de kamer een eigen, unieke akoestiek heeft, die bepaalde frequenties in de resonantie benadrukt. Als je dat voldoende herhaalt, wordt de tekst onverstaanbaar en blijven alleen die frequenties over.
Dat idee is op zichzelf al fantastisch. De in de laatste zin uitgedrukte gedachte is fascinerend. De 'onregelmatigheden' van zijn 'spraak', dus zijn stotter, worden door dit gegeven inderdaad 'uitgevlakt'. Een heel concreet voorbeeld van de heilzame werking van kunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten