‘Art must be beautiful’, zegt Marina Abramovic terwijl ze haar haren nogal agressief en pijnlijk borstelt: ‘Artist must be beautiful’. Dat is een eis waar de
kunstenaar, althans voor de duur van de performance, aan lijkt te willen voldoen.
De kunstenaar is het kunstwerk. Al vrij snel
laat Abramovic de verwijzing naar de ‘artist’ achterwege. Maar de performance bestaat eruit dat de kunstenaar zichzelf mooi
wil maken. De regel 'Art must be beautiful', en de handeling,
impliceert dat kunst iets is dat mooi gemaakt
moet worden: ze is dat dus niet van nature. Maar juist door de poging haar
mooi te maken, wordt de kunst (de vrouw, het leven) geweld aangedaan. Of, beter gezegd: door de eis dat kunst (de vrouw, het leven) mooi moet zijn.
Dat is, ironisch genoeg, de schoonheid van deze performance. Al zou je kunnen zeggen dat die schoonheid enigszins wordt ontkracht door de theatrale uitvoering. Of is het een trance? Dat hangt helemaal af van in hoeverre de toeschouwer bereid is met Abramovic mee te gaan. De theatraliteit van de performance is de poëzie ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten