De regel waar het in ‘I’m not the girl who misses much’ van Pipilotti Rist om
draait is ontleend aan het liedje ‘Happiness is a warm gun’ van de Beatles. De
oorspronkelijke tekst luidt: ‘She’s not a girl who misses much’.
De twee wijzigingen in de tekst zijn cruciaal. De regel wordt van de derde naar de eerste persoon omgezet, en van onbepaald naar
bepaald. Toen ik het werk voor het eerst zag, ontroerde het me - juist door het
vage, vervormde beeld en het kinderlijke, haast dreinerige herhalen van de
regel (eveneens zodanig vervormd dat S. er fysiek onpasselijk van werd).
Ik vermoed dat ik de aard van mijn ontroering moet zoeken in
de twee afwezigheden in de steeds herhaalde regel, die feitelijk fungeren als
een dubbele ontkenning. De figuur (die karikaturaal vrouwelijk is, haar
bewegingen bijna waanzinnig) is tegelijk aanwezig en afwezig:
aanwezig in haar afwezigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten