Eindelijk ben ik begonnen in Het West-Vlaams Versierhandboek van Thomas Blondeau. In sommige
passages lacht hij de dood in zijn gezicht uit. Dat vind ik mooi. En op een
bepaalde manier troostend. Hij lacht ook het leven uit, trouwens. Hij heeft een soort spot die ik altijd wonderlijk heb gevonden. Dikwijls bikkelhard, maar altijd met mededogen. Dikwijls heel erg
grappig, maar altijd klinkt een diepe ernst mee. Een bijzonder boek. Om het recht te doen moet ik proberen het te lezen zonder die loodzware schaduw die
eroverheen hangt. Moet ik de dood in zijn gezicht uitlachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten