Meer dan een nieuw begin was de afgelopen Nacht van de
Poëzie een afscheid: het afscheid van een generatie. Alleen Remco Campert deed dat expliciet, maar de andere oudere dichters oogden eveneens ‘aan het eind van alles’.
De poëzie van de middelbare en jonge dichters op het podium sloot eigenlijk volledig aan bij de traditie die in de tweede helft van de twintigste eeuw in zwang is geraakt.
Dat is, gezien de grote veranderingen (maatschappelijk, technologisch) in pakweg
het afgelopen anderhalve decennium, merkwaardig. Waarom is de hedendaagse 'avant-garde' (die heus wel bestaat) zo weinig invloedrijk? Waarom zitten we nu
nog steeds met de poëzie uit de twintigste eeuw?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten