Notities #388-392

388) Een mooie notie uit Joan Didions The Year of Magical Thinking is dat ze voortdurend bezig is na te denken over hoe ze haar overleden echtgenoot (John Gregory Dunne) terug kan krijgen. Dat 'magical thinking' gebeurt buiten zichzelf om, het is een onbewuste reactie: ze is er eigenlijk te rationeel voor. Maar desondanks blijft ze naarstig op zoek naar de juiste formule, de juiste code. Het juiste ritueel.

389) Andere mooie observatie uit The Year of Magical Thinking: de nauwe relatie tussen schuldgevoel en woede.

390) De Netflix-documentaire Get me Roger Stone (2017) is me te veel het podium van Stone zelf, zoals hij aan het slot alle ruimte krijgt om zijn middelvinger op te steken (In mijn vrije vertaling: "Wat zegt u tegen de mensen die u tijdens de aftiteling van deze documentaire haten?" Antwoord: "Ik baad in jullie haat, want als jullie me niet zouden haten, zou ik niet effectief zijn.").

Een ijzingwekkend statement, al was het alleen maar omdat het duidelijk gericht is tegen degenen die anti-Trump zijn en hij in alle openheid zijn eigen daden bespreekt (kennelijk in de overtuiging dat die informatie niet bij de volgers van Trump terecht komt, of, als dat wel het geval zou zijn, deze informatie geen gevolgen heeft; dat hij, integendeel, bewondering wekt). Daarin komt hij overeen met Donald Trump, die niet alleen de misdaad begaat, maar er ook genoegen uit haalt kenbaar te maken dat hij ermee wegkomt - en dit is een belangrijke reden waarom zijn aanhang hem trouw blijft.

391) Waarom dit precies zo ijzingwekkend is, komt naar voren in Hiding in Plain Sight van Sarah Kendzior. Ze laat zien hoe de Amerikaanse democratie (overigens in alle openheid) in de loop der jaren, met hulp van Rusland, is uitgehold en gecorrumpeerd, hoe de Republikeinse partij door het criminele netwerk van Trump is opgeslokt en geïntimideerd en hoe de publieke opinie wordt gecontroleerd.

Dat laatste lukt de laatste tijd het minst, met name vanwege de coronacrisis, en het lijkt me uitgesloten dat Trump de verkiezingen in november legaal zal gaan winnen. Dat betekent dus dat hij de verkiezingen waarschijnlijk zal kapen of annuleren. Kendzior maakt zich hier, getuige haar duistere epiloog, ook geen illusies over: ze verwacht niet dat dit tijdperk tijdens haar leven nog zal eindigen.

392) Eén van de 'Stone's rules' die wordt besproken in Get me Roger Stone is: 'Hate is a stronger force than love'. Ik zie de logica van die observatie wel, maar weiger me daarbij neer te leggen. Net als Kendzior overigens: iets verwachten, zegt ze, is iets anders dan het accepteren en ze zal blijven vechten voor een betere toekomst voor de generaties die na haar komen. Vechten, zegt ze, betekent in haar geval: het vertellen van de waarheid. Wat betekent het in mijn geval?

Notitie #387

MB noemt (op Facebook) het extatische landschap in 'paternalistisch', omdat de vrouwelijke godheid in de bundel niet aan het woord komt. Als oordeel over de bundel (zoals hij het bedoelt) is die opmerking waardeloos, de bundel is een liefdesverklaring, en het is bovendien niet waar: er zijn verschillende plekken aan te wijzen waarin op zijn minst een poging wordt gedaan Haar perspectief weer te geven.

Dat neemt niet weg dat het een goede analyse is van het probleem waar het in de bundel om draait (en dat Alexis de Roode, waar MB op reageerde, helder verwoordde). De ongelijkheid begint bij de liefdesverklaring, het verlangen dat wordt uitgedrukt en de poging dat volledig uit te spelen. De bundel is 'paternalistisch', dat is precies het probleem, maar niet zozeer het probleem van de bundel.

Notitie #386

De formuleringen in het liedje 'Better days' van Peggy Sue (van hun nieuwe album Vices) zijn algemeen, bijna wijds, maar slaan de hele tijd op particuliere, kleine situaties. Een soort omkering van het adagium dat je het algemene in het kleine kunt laten zien: 'There is love in every word that I don't say,  there is love in every step he takes the other way'. Als melancholisch liefdesliedje is het pretentieloos (en daar hou ik van), maar er resoneert, misschien onbedoeld, iets mee dat het pretentieloze liefdesliedje overstijgt - en daar ligt voor mij de grootste schoonheid: 'On my better days all I see is love/ but in between all that I see is that it's not enough'.